Interview Sanne - Het Surf Project

Interview Surfinstructeur Sanne

“Als surfinstructeur ben ik niet als enige met het kind bezig; je doet het echt met zijn allen.”

Door Eva Meylink

Fotografie Rick Heijne

Sanne Vermeij gaf de afgelopen jaren tijdens haar studie regelmatig surflessen in het buitenland. Daarnaast is ze surfinstructeur bij Surfana Zandvoort. Via collega’s daar hoorde ze over het Surf Project. Ze wist meteen: dat lijkt me gaaf om aan mee te doen. Inmiddels is ze voor het tweede jaar als instructeur verbonden aan het Surf Project.

Met haar wetsuit tot haar middel, schuift Sanne aan voor het interview. Ze heeft zojuist de tweede les van de dag erop zitten. Het was een intensieve dag, maar ze kijkt vrolijk. Met een fulltime functie als junior strateeg, het werk in boardsportwinkel The Old Man en de lessen voor het Surf Project is haar week gevuld. Het is soms druk, maar ze doet alles met veel plezier.

Toen Sanne bij het Surf Project betrokken raakte, was het project al even bezig. ‘Wat me aanspreekt aan de lessen, is dat je deze kinderen iets kunt geven wat ze normaal gesproken niet meemaken. Met de reguliere surflessen kunnen ze niet meedoen. Met het Surf Project wel.’

Op de vraag of je als instructeur dan ook anders lesgeeft, antwoordt Sanne bevestigend. ‘Normaal gesproken ben ik tijdens surflessen heel erg een-op-een bezig. Hier niet, dan sta ik veel meer te observeren. Dat doe ik bewust, zodat begeleider en kind veel samen doen. Als ik erbij kom, zeg ik altijd: “We gaan met zijn drieën deze golf pakken.” Dat is heel belangrijk voor de vertrouwensband die het kind en de begeleider met elkaar opbouwen.

Als er vertrouwen is, dan kun je deze kinderen echt iets leren. Dan zijn ze op hun gemak en luisteren ze naar je. Dat is tegelijkertijd het mooie aan het Surf Project: ik ben als instructeur niet als enige met de kinderen bezig; je doet het echt met zijn allen.’

‘Hij peddelde, duwde zichzelf op en ging’

Sanne ziet wat het surfen met de kinderen doet. ‘Een van de deelnemertjes zit vaak in zijn eigen wereld. De eerste dag dat hij leerde surfen, was hij alleen maar aan het gillen. Hij vond het allemaal supergaaf, maar ook doodeng. Halverwege de tweede les besloten zijn begeleider en ik een andere aanpak te kiezen. Zijn begeleider is overigens fantastisch, ze is betrokken en is echt het maatje van deze jongen. Ik heb hem op gegeven moment heel serieus toegesproken. “Ok, we gaan deze golf pakken. Je gaat nu peddelen en je luistert precies naar wat wij zeggen.”

Toen leek het alsof er wat gebeurde in zijn hoofd: er ging een knop om. Hij peddelde, duwde zichzelf op en ging. Het was zo mooi om te zien dat het hem lukte. Ik denk zelfs dat hij op dat moment meer zelfvertrouwen ervaarde, dan hij ervaart in dagelijkse bezigheden.’

“Er zit een stofje in de zee dat verslavend werkt. Je kunt bij wijze van spreken wel 1000 jaar in de golven blijven liggen.”

Als Sanne vertelt over de meerwaarde van het surfen voor deze doelgroep, begint ze te lachen. ‘Sorry, het klinkt misschien een beetje zweverig, maar ik denk echt dat de zee iets met mensen doet. Dat is volgens mij zelfs bewezen, althans andere mensen zeggen dat tegen mij en dat geloof ik dan maar. Er zit een stofje in de zee dat verslavend werkt, dat ervoor zorgt dat je bij wijze van spreken nog 1000 jaar in de golven kan blijven liggen. Maar ook geeft het een zijn met de natuur een soort rust. Ik gaf weleens les aan ouders en kinderen. Bij de derde les deed ook een van de vaders mee. Hij heeft een zware baan bij de Verenigde Naties, kwam aangesjeesd met een taxi en liep in maatpak norsig het strand op. Zijn kinderen waren dolblij dat hij er was, maar hij stond er eenmaal in surfpak ongemakkelijk bij. Wij dachten echt: wat gaat dat worden? Maar vanaf het moment dat hij het water inging, veranderde hij volledig. Dat is dat “natuurding” waardoor iemand geraakt kan worden. Surfen heeft dat ook in zich: je leert meer, je ervaart een soort dieper bewustzijn.’

“Kinderen leren door het surfen hun eigen individu zien en niet het “gehandicapte” kind.”

Volgens Sanne maken de deelnemers aan het Surf Project een enorme ontwikkeling door. ‘In het begin vinden ze het surfen heel spannend, maar stap voor stap zien ze iets wat eerst een grote barrière was, kleiner worden. Ze krijgen het surfen beter onder de knie, ook dankzij het vertrouwen van de mensen om hen heen. Van hun ouders, de begeleiders en de instructeurs. Ze leren echt hun eigen kracht te zien, hun eigen individu en niet enkel het “gehandicapte” kind. Bijzonder is dat je zelf ook wat leert. Ik probeer mij in te leven, me open te stellen en kwetsbaar te zijn. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen, met dezelfde angsten en gevoelens. Alleen hebben deze kinderen die misschien op andere momenten. Ik denk dat we soms wat kunnen leren van hun oprechtheid, hun vaak totale onbevangenheid. We zijn ons altijd zo bewust van wat anderen van ons vinden. Of je wel een knuffel mag geven of niet. De deelnemers van het Surf Project hebben daar veel minder last van. Zij zijn echt daar.’